Şu dünya yuvarlığını bir noktaya sığdırmak nasıl mümkün değilse, Beşir'in doğup büyüdüğü bu köyün doğal güzelliklerini de anlatmak bir o kadar mümkün değildir.
Beşir, Toros Dağları'nın doruklarında, daha çok çam, ardıç, ladin, günlük ağaçlarının tam ortasında, yok yoksul, küçücük, şipşirin bir köyde dünyaya geldi. Her sabah, gün akşama kadar, köyün hemen dışındaki otlaklarda yayılıp beslenen, kuyrukları salkım saçak pislikli ineklerin, duvar diplerinde, gerine gerine esneyen iri çoban köpeklerinin, zibilliklerde, toprak damlarda, ağaçların, kayaların yanlarında, şurada burada çelik çomak oynayan, oğlak güden, horoz uçuran; ellerinde, boyunlarında sapan, av avlamak için kuş arayan, yalın ayak, başı kabak, burnu sümüklü çocukların, çayır çimen, burcu burcu bağ kokulu rüzgârların, özellikle de bahar aylarında suların, dağların ta tepelerinden eteklerine doğru köpük köpük, şarıl şarıl aktığı; her sabah horoz sesleriyle, kuş cıvıltılarıyla, yaprak hışırtılarıyla uyanan bu köyün en güzel yerinde; tek odalı, ilkel bir evde, bir diriliş ayında, yani mart ayının sonlarında, bir kuşluk vakti dünyaya gözlerini açtı.
Ailenin ikinci çocuğuydu. İlk çocuklarının adını babası koymuş, bunun adını da annesi Cerencan koyacaktı. Çünkü annesinin bu koca dünyada bildiği, sevdiği en güzel, en erdemli adam dedesiydi, yani Beşir Hoca'ydı.
Beşir'in annesi Cerencan, daha dedesi ölmeden, evcilik oyunları oynayan küçücük bir kızken; taştan, ağaçtan bebeklerine hep Beşir adını verirdi. Onları, bir büyük huşu içinde "Beşir'im!" diye sevip, kundaklayıp ninniler söylerdi.